0

MAG IK MIJ EVEN VOORSTELLEN…

Ik ben Lex Schuijl, gehuwd en woonachtig in de wijk Drielanden. In 1948 ben ik in Den Pasar op het mooie eiland Bali geboren als kind van een Nederlandse vader en een Thaise moeder.

Mijn vader was als militair naar Nederlands-Indië gereisd en in de oorlog als krijgsgevangene in een van de Jappenkampen terecht gekomen. Daar werd hij zo goed en kwaad als dat ging verzorgd door een jonge Thaise verpleegster die later zijn echtgenote is geworden. Na de oorlog hebben mijn ouders enige jaren in Indonesië gewoond.

In 1951 vertrokken we, samen met een schip vol andere vluchtelingen, met de Johan van Oldenbarnevelt naar Nederland. Na het definitieve vertrek naar Nederland, kregen we in Elst (Betuwe) een noodwoning. Hier kregen we het lastig omdat mijn vader met een ‘gekleurde vrouw’ thuis was gekomen. Samen met mijn zusje heb ik het op school ook niet gemakkelijk gehad. We hoorden in feite nergens bij, niet bij de Hollanders, maar ook niet bij de Molukkers die bij ons in de klas zaten en die ons om welke reden dan ook, altijd moesten hebben.

Het spreekwoord ‘De appel valt niet ver van de boom’ is ook op mij van toepassing want net als mijn vader ben ik in dienst gegaan. In 1966 heb ik me als beroepsmilitair bij de Koninklijke Landmacht gemeld. Ik ben twee maal uitgezonden geweest, namelijk naar het voormalig Joegoslavië (Bosnië) in 1995 en in juni 2002 naar Macedonië. In 2003 heb ik de dienst verlaten, en inmiddels met mijn echtgenote naar Harderwijk verhuisd. Vervolgens ben ik als freelance journalist bij de Harderwijker Courant aan de slag gegaan. Terugkijkend heb ik me lang afgevraagd waar ik thuis hoorde, was ik nu Indisch, Balinees, Thai of Nederlander? Samen met mijn vrouw ben ik verschillende keren naar Indonesië en Thailand gereisd om te kijken waar ik me nu echt thuis voelde.

Uiteindelijk vond ik het antwoord: “Ik ben gewoon Nederlander, Harderwijker zelfs, maar dan met een kleurtje”.